S Ü K Û T  A K Ş A M L A R I

II

Bu akşama doğsun sükûtun ölmez sesi!
Dağıtıp bir anda hayâtı boğan sisi –
Bulsun istiyorum seni dağlar ardında!

İsmim uçuyordu bir zaman kanadında,
Güvercinim, şimdi bilinmez oldu kimim? ..
Ve işte sükûtun dizlerine serildim! ..
Binlere katlandı yüreğimde bir yara;
Hem bahâra dâir, hem özlenen diyâra...
Dehşetin ördüğü dehlizde unutuldum;
Nerde bilmiyorum ışığa çıkan yolum;
Var mı bekleyenim diri çağlar ardında?

Tahammül eriyor bu karanlık kafeste:
Nerde hür gönlüme sıcacık doğan beste?
Nerde feryâdımı söyleyecek pınarlar?

Kalmaz ebediyyen dağ başlarında bu kar;
Güvercinim, açar bir zaman da çiçekler;
Aşkı terennümde uçuşur kelebekler..
Lâkin, güzelliğin nerde biter sürgünü? .
Bilmek kâfî değil ufukta hazır günü.
Gönülde sükûtu söylüyor şimdi akşam
“Sabır! ” dâvetinde gülüyor şimdi akşam.
Bu gülüş âhengi beni bağlar ardında.

A. YAĞMUR TUNALI